آرامگاه خواجوی کرمانی شیراز

کمال الدین ابوالعطا محمود بن علی کرمانی متخلص به خواجو، در سال 679 هجری قمری در کرمان متولد شد و در سال ۷۵۳ هجری در شیراز وفات یافت.

آدرس آرامگاه خواجوی کرمانی، شهر شیراز، ابتدای جاده شیراز، دامنه کوه صبوی، تنگ الله اکبر
زمان بازدید از آرامگاه خواجوی کرمانی،  همه روزه از 08:00 تا 12:00
هزینه بلیط،  3000 تومان می باشد که البته برای اتباع ایرانی و برای تومان برای اتباع خارجی 20000 تومان

کمال الدین ابوالعطا محمود بن علی کرمانی متخلص به خواجو، در سال 679 هجری قمری در کرمان متولد شد و در سال ۷۵۳ هجری در شیراز وفات یافت. وی پس از کسب علم و فضایل در کرمان به سفر پرداخت و از محضر شیخ امین الدین محمد کازرونی بهره برد. خواجو، معاصر ابوسعید بهادر بود و در غزل تتبع سعدی می‌کرد.

آرامگاه خواجوی کرمانی در تنگ الله اکبر و در جوار دروازه قرآن شیراز قرار دارد. در سالهای پیش از انقلاب اسلامی، مرمت و تعمیر این آرامگاه به طور پراکنده، به همت اداره کل باستان شناسی انجام گرفت و دیوار مشرقین آن برداشته شد. مشرقین تکیه ای است که با دو یا سه مغاره، محل ریاضت مرتاضان بوده است. این تکیه در ضلع جنوب غربی آرامگاه خواجو و چند متر بالاتر از سطح آرامگاه قرار دارد.

در جلوی دهانة یکی از مغاره ها، یک طاق ضربی وجود دارد که قبر عمادالدین محمود، وزیر معروف شیخ ابواسحاق اینجو،‌در زیر آن قرار گرفته است.

پس از انقلاب اسلامی، این مکان به طور اساسی مورد تعمیر و بازسازی قرار گرفت. هم اکنون در این مکان، پارک خواجوی کرمانی احداث شده که یکی از گردشگاه های مهم شیراز به حساب می‌آید.

اشعار خواجوی کرمانی
دیوان اشعار، شامل قصاید و غزلیات ، رباعیات و ترجیعاتا بوده و به دوقسمت صنایع الکمال و بدایع الجمال تقسیم شده استکه در صنایع الکمال قصیده هایی در نعت امیر المومنین علی آمده است مجموعه ای از اشعار به نام مفاتی القلوب و مصابیح القلوب به نام امیر مبارزالدین.

دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو
گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو

گفتمش پروانهٔ شمع جمال او منم
گفت اینک شمع را روشن ببین پروانه کو

گفتمش دیوانهٔ زنجیر زلفش شد دلم
گفت اینک زلف چون زنجیر او دیوانه کو

گفتمش کی موی او در شانه ما اوفتد
گفت بی او نیست یک مو در دو عالم شانه کو

گفتمش در دامی افتادم ببوی دانه‌ئی
گفت عالم سربسر دامست آخر دانه کو

گفتمش دردانهٔ دریای وحدت شد دلم
گفت در دریا شو و بنگر که آن دردانه کو

گفتمش نزدیک ما بتخانه و مسجد یکیست
گفت عالم مسجدست ای بی بصر بتخانه کو

گفتمش ما گنج در ویرانهٔ دل یافتیم
گفت هر کنجی پر از گنجی بود ویرانه کو

گفتمش کاشانه جانانه در کوی دلست
گفت خواجوگر تو زانکوئی بگو جانانه کو

چرا خواجوی کرمانی در شیراز است
واجوی کرمانی از جوانی به سفر پرداخت و چند سالی را در شیراز زندگی کرد؛ برخی از شاهان آل مظفر را مدح گفت؛ از سعدی بسیار تأثیر پذیرفت و در شیراز با حافظ ملاقات کرد و میان آن دو رابطه‌ عمیقی پدید آمد. بعضی از غزل‌های حافظ در جواب غزل‌های اوست. درباره‌ سال‌هایی که خواجو در شیراز زیست و درباره درگذشت او در این شهر و رابطه مردم شیراز با خواجو و شعرش بحث‌های فراوانی می‌توان طرح کرد. تاثیر شاعران از محیط اطراف و عشق و الفت‌شان به دیار و شهر و کاشانه خود نشان از اهمیت این امر به عنوان شاخصه هویت فرهنگی و اقلیمی آنان دارد. برخی از شاعران تا پایان عمر زادگاه خود را ترک نکرده‌اند و برخی، سال‌ها در دیگر سرزمین‌ها زیسته‌اند و تجربیات حاصل از این سفرها را در آثار خویش با مردم در میان نهاده‌اند. بسیاری از آنان در اشعارشان نام زادگاه و شهر خود را به نیکی و برخی نیز با دلتنگی و رنجوری برده‌اند و به همین دلیل روی به مهاجرت نهاده، دیار خود را ترک کرده و در اقلیمی دیگر ساکن شده‌اند و آن دیار را ستوده‌اند؛ چنانکه خواجوی کرمانی در اشعار خویش چنین یاد می‌کند:
خّرم آن روز که از خطۀ کرمان بروم   دل و جان داده ز دست از پی جانان بروم
و در رسیدن به شیراز و اقامت کردن در آن این شعر می گوید.
هر نسیمی که از آن خطه نیاید باد است   خنک آن باد که از جانب شیراز آید

آرامگاه خواجوی کرمانی شیراز در نزدیکی هتل بزرگ شیراز قرار گرفته به همین خاطر میهمان شهر شیراز میتوانند برای اقامت، این هتل را انتخاب نمایند.

شما می توانید برای رزرو هتل در سراسر ایران و یا رزرو هتل های شیراز از طریق سایت رزرواسیون آریا اقدام نمایید.