روستای خورهه شهر دلیجان
مرکزی-دلیجانروستای خورحه از قدیمیترین نواحی سکونتگاههای دشتی در شمال غرب دلیجان واقع شده است. این دشت زیبا در حاشیه کوهی بلند، همانند فرشی از زمرد سبز به نظر میرسد. مردم خورهه به زبان فارسی سخن میگویند و پیرو مذهب اثنی عشری هستند.

آثار مهم روستای خورهه عبارتند از:
معبدی از دوره سلوکیان که ستونهای بلند آن هنوز هم پا بر جا مانده و شهرت ملی و جهانی دارد. این اثر، جزو قدیمیترین آثار تاریخی سرزمین ایران و تنها اثر باقیمانده از دوران سلوکیان است. معبد سلوکی خورحه به قرن چهارم و یا سوم قبل از میلاد یعنی زمانی که سلوکیان بر پهنه وسیعی از کشور ایران استیلا داشتند، تعلق دارد. برخی نیز آثار تاریخی خورحه را به دوران اشکانیان مربوط میدانند. امامزاده خورهه، که به سه تن از فرزندان حضرت امام موسی کاظم (ع)، تعلق دارد. سنگ نبشته تاریخی خورهه، که بر روی سنگی حک شده است. برخی عقیده دارند که این سنگ نبشتهها به دوره سلجوقی مربوط است. غار شاه بلبل، در کوههای بین خورهه و دلیجان واقع شده و چشمه کم آبی در داخل آن جریان دارد.
غار تاریخی سوراخ گاو، که در انتهای آن نیز چشمه کم آبی وجود دارد.
